Ég hringdi í hana og var mikið niðri fyrir „ég er búin að klúðra þessu, ég féll á IKEA-prófinu og er nokkuð viss um að hann hefur aldrei samband aftur“. „Heyrðu vinkona, róa sig aðeins – farðu bara í gegnum þetta með mér og svo greinum við þetta í sameiningu“. Sko, við fórum í bíltúr og ég segi  „ertu til í að kíkja við í IKEA, ég ætla að hlaupa inn og kaupa sprittkerti. Ódýrast að kaupa pakka með svona 50 stykkjum, alltaf að spara jú sí“. Ég var meðvituð um að þetta var í fyrsta skipti sem við fórum þangað saman og því skipti miklu máli að vanda sig. Ef það er einhvern tímann verið að prófa mann í þrautseigju, staðfestu og þolinmæði þá er það þarna. Jæja, við komum inn í verslunina og ég geri fyrstu mistökin, tek stóru innkaupakerruna og hann segir „uh, ætlaðir þú ekki bara að kaupa einn pakka af kertum“. Ég fann að ég var komin á fallbraut og svaraði í vörn og svolítið kuldalega „það gæti nú vel verið að ég sæi eitthvað fleira sem mig vantar, er það glæpur eða!!“. 

Var einungis búin að taka nokkur skref þegar ég „datt‘íða“. Þarna voru glösin sem mig vantaði, mjólkurflóarinn ómissandi, servíettur á áður óþekktu tilboði, klemmur á poka og pokar sem hægt var að klemma saman,  koddinn sem mundi skila mér nýjum og fallegri draumum, pottalepparnir, viskustykkið og svuntan, allt í stíl, lampinn í svefnherbergið og mottan fyrir framan rúmið. Ég fann hvernig augun hans boruðu sig inn í bakið á mér þar sem hann elti mig þungur á brún en ég skellti mér í afneitun og hélt mínu striki – ég átti þetta svo skilið. Þegar ég kom í kertadeildina til að kaupa sprittkertin náði ég nýjum hæðum; jólakertin komin......í stað þess að kaupa 50 kerti var ég komin með 170 stykki í öllum stærðum og gerðum enda eina vitið að kaupa þetta í svona magnpakkningum.  Ég var á þessum tímapunkti í vandræðum með að ýta kerrunni á undan mér - andardrátturinn fyrir aftan mig varð hærri og þyngri og augun við það að bora gat á herðablöðin. OK þetta var orðið gott, nú var bara að loka augunum og labba eftir minni að kössunum til að borga. En IKEA er nú einu sinni hannað þannig að þar er ekki hægt að labba eftir minni – þetta er eins og völundarhús og verið hægðarleikur að nota húsnæðið við upptökur á kvikmyndinni Shining. Ég neyddist því til að hafa augun hálf-opin en við áttum EFTIR að labba í gegnum „jóladeildina“. HVAÐA snillingur skipulagði þetta – að labba í gegnum jóladeildina svona rétt í lokin, er svipað og þegar labbað er með börnin í gegnum nammideildina í stórmörkuðum rétt áður en komið er að kössunum. AUÐVITAÐ missti ég mig þar líka og í öllum látunum tókst mér að reka grenigrein í augað HANS og þegar ég ætlaði að sýna vinarhót og klappa honum á kinnina tókst mér að skilja þar eftir væna glimmerklessu.  Þetta kallaði á hláturskast á versta tíma – svona geðshræringar hláturskast þar sem ég hló og táraðist og benti á kinnina á honum á sama tíma. Hann horfði á mig furðu lostinn og ég fann að hann hugsaði: hver er þessi kona?? Við komumst með erfiðismunum að kössunum og biðin reyndi á þolinmæðina. Ég stóð sjálfa mig að því að réttlæta allt sem ég var með í körfunni og lét eins og ég tæki ekki eftir ískyggilega þungum andardrættinum, eldrauða auganu sem var að byrja að bólgna og svarta skýjastróknum fyrir aftan mig – hann var orðinn samviskan mín holdi klædd. Við tróðum dótinu inn í bílinn og hann keyrði mig heim – bárum inn draslið og svo sagðist hann þurfa að drífa sig. Ég ákvað að brjóta ísinn, horfði í óskaddaða augað hans á sama tíma og ég brosti blítt og sagði: þú veist hvað þeir segja – jólin byrja í IKEA! Miðað við hvernig hann spólaði í burtu er eitthvað sem segir mér að það sé ekki von á honum aftur í bráð! Vinkonan hafði hlustað án þess að grípa inn í en sagði svo; Anna Lóa, það er nokkuð ljóst, þú ERT fallin!